In Der Satz vom Grund Heidegger writes:

Wenn wir von etwas sagen: “Es ist” und “es ist das und das,” dann wird es im solchen Sagen als Seiendes vorgestellt. Nur Seiendes “ist,” das “ist” selber, das “Sein” “ist” nicht (GA 10, p. 93).

In his commentary on Boethius’s De ebdomadibus Aquinas writes:

[S]icut non possumus dicere quod ipsum currere currat, ita non possumus dicere quod ipsum esse sit; set id quod est significatur sicut subiectum essendi, uelud id quod currit significatur sicut subiectum currendi; et ideo sicut possumus dicere de eo quod currit siue de currente quod currat in quantum subicitur cursui et participat ipsum, ita possumus dicere quod ens siue id quod est sit in quantum participat actum essendi. Et hoc est quod dicit quod ipsum esse nondum est quia non attribuitur sibi esse sicut subiecto essendi, set id quod est, accepta essendi forma, scilicet suscipiendo ipsum actum essendi, est atque consistit, id est in se ipso subsistit (Expositio De ebdomadibus, l. 2; Leonine, L, p. 271).

I truly doubt that Heidegger's Sein is the same thing as Aquinas's esse. There is very good reason (which I won't go into here) to see them as different things. Nevertheless, the parallel between these two texts is interesting and worth thinking about.